အခက္ခဲဆိုတာေတာ့ နည္းနည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီ လူမွန္းသိတတ္စေပါ့။ ၇တန္း၊ ၈တန္းေလာက္မွာဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိန္းမလ်ာ ဆိုတာ သိသြားၿပီေပါ့ေနာ္။ အဲခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း အတန္းထဲက စေနာက္သန္တဲ့ သူေတြက စတာ ေနာက္တာမ်ိဳးေပါ့။ အဲလိုမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တယ္။ တစ္ဘက္မွာလည္း အဲေယာက္်ားေလးထဲမွာပဲ ကိုယ့္ကို မိန္းမလို သေဘာထားၿပီး ခ်စ္ခင္တဲ့ သူလည္း ရွိတယ္ အဲလုိမ်ိဳးေပါ့။ ဟို ဒြိဟလိုမ်ိဳ ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး စတာ ေနာက္တာပဲ ဆိုေတာ့ သိပ္ထိခိုက္ နစ္နာေအာင္ စတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါ႔ေပမယ့္ အဲလို အစေနာက္ခံရတယ္ ဆိုရင္ စိတ္ညစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ညစ္တဲ့ အျပင္ကို မင္းတို႔ အႏိုင္က်င့္တာ ငါခံရမယ့္သူ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အျမင္ေပါ့ တြန္းလွန္ခ်င္တဲ့ စိတ္လည္းရွိတယ္။
မိတ္ကပ္ခင္စန္း၀င္းဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိန္းမလ်ာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ မတူညီတဲ့ အခက္ခဲေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရၿပီး ကေလးဘ၀ကတည္းက မိတ္ကပ္ပညာကို စတင္ စိတ္၀င္စားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
မစန္း ခုနကေျပာသလိုေပါ့ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ပန္းခ်ီဆြဲတာကို ၀ါသနာပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးရင္ ႏိုင္ငံျခား မင္းသမီးဆိုလဲ ႏိုင္ငံျခား မင္းသမီးေပါ့။ ဗမာမင္းသမီးဆိုလည္း ဗမာမင္း သမီးေပါ့။ အဲတာမ်ိဳး ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ဝတ္ဆင္တဲ့ အဝတ္စားေပါ့။ ဆံပင္ေတြ ထံုးတာမ်ိဳး အဲတာေတြကို ကိုယ့္က မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေနၿပီေပါ့။ အဲတုန္းကေတာ့ ဒီအလွျပင္တဲ့ ပညာကို ဆက္ႏြယ္ေနၿပီ စိတ္၀င္စားေနၿပီ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိတယ္ေပါ့။ ဒါအျပင္ မႀကီးစန္း အထက္မွာ အစ္မရွိတဲ့ အတြက္ကို အစ္မသံုးတဲ့ မိတ္ကပ္ ပစၥည္းေပါ့။ မႀကီီးစန္း တစ္ခုကံေကာင္းတာက မႀကီးစန္းတို႔ အေဒၚက ႏိုင္ငံျခားေပ့ါ အဲေခတ္က ႏိုင္ငံျခား သြားဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္ဘူးေလ။
ႏိုင္ငံျခားသြားၿပီးေတာ့ အဆက္သြယ္ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာရင္ အစ္မအတြက္ မိတ္ကပ္ပစၥည္းပါလာတယ္။ သူသံုးဖို႔ေပါ့ေနာ္။ အစ္မကလည္း အပ်ိဳေပါက္ကေလး ဆိုေတာ့ အလွအပ ပစၥည္းေပါ့ ၀ယ္တာမ်ိဳး ကိုယ့္ဆီမွာ မိတ္ကပ္ပစၥည္းက ရွိတာေပါ့။ အဲပစၥည္းေတြကို ယူၿပီးေတာ့ ဘီစကြတ္မုန္႔ ပံုးတစ္ပံုးထဲ ထည့္ၿပီးေတာ့ အိမ္နီးနားျခင္းေတြ သူတို႔သြားစရာ ရွိတယ္။ မဂၤလာေဆာင္သြားမယ္တို႔၊ အလွဴသြားမယ္တို႔ ေမြးေန႔တို႔ ေလွ်ာက္လိမ္းေပးတာ။ လိမ္းတယ္ ဆိုတာက တတ္လို႔ လိမ္းတာ မဟုတ္ဘူး။ မႀကီးစန္းတို႔ ငယ္ငယ္က သေျပတို႔ လွသထက္လွမယ္ဆိုရင္ ေဒၚနန္းရီဇာက သေျပမဂၢဇင္းမွာ သူလစဥ္တိုင္း အခန္းဆက္ေပါ့။ သူဘာသာျပန္ ေဆာင္းပါးေတြေရးတယ္။ ေရးတဲ့ အခါမွာ အဲတာကိုပဲ စာဖတ္တယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ အဲစာထဲကတိုင္း လိုက္လုပ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိ္ုလိမ္းရတယ္ဆိုတာ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ကိုယ့္မွာကလည္း မိတ္ကပ္ပစၥည္းေတြ ရွိေနေတာ့ အဲတာေလး တစ္ခုေပါ့ေနာ္ လက္တည့္ စမ္းတာေပါ့။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို။
ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆိုရင္ ငယ္ဘ၀ကလည္း အမွတ္တရေလးေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီငယ္ဘ၀က ဆံပင္၊မိတ္ကပ္ ပညာကိုေပါ့ ထဲထဲ၀င္၀င္ဆရာအေနနဲ႔ စသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတြေကာ ရွိခဲ့လားဗ်။
ဆရာမရွိလို႔ မရဘူးေလ။ ဒီအတတ္္ပညာဆိုတာ လက္ဦး ဆရာရွိတယ္။ လက္ဦးဆရာ ဆိုတာကေတာ့ မႀကီးစန္း ခုနက ေျပာသလို စာေတြ႔အေနနဲ႔ ေဒၚနန္းရီဇာေပါ့။ သူဘာသာျပန္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ကိုယ္ဖတ္ရတာကိုး။ ေနာက္တစ္ခုက မႀကီးစန္း ေမေမနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အတိုက္ခံျဖစ္တာေပါ့။ ေဖေဖကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး အေျခာက္ျဖစ္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ဆူလည္း မဆူ ႐ိုက္လဲ မ႐ိုက္ဘူး။ တစ္ခါမွ မႀကီးစန္းတို႔ ဘဝမွာ အေဖ ဆူတာ ႐ိုက္တာ တစ္ခါမွ မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ ကေတာ့ သူ႔စိတ္ဓါတ္ေလးက နည္းနည္း Stroung ျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္းက် ဒီမိတ္ကပ္ပညာနဲ႔ အလွျပင္တဲ့ ပညာနဲ႔ ဘဝကို ရပ္တည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ ဆိုေတာ့ ေမေမက မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေပါ့ေလ။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပါ့။ ဒါပဲလုပ္ခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းတက္မယ့္ ေလးႏွစ္ႀကီးကို အခ်ိန္ကုန္ မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲတာနဲ႔ မတက္ဘဲနဲ႔ ေမေမနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီးေတာ့ ေမေမက ေနာက္ဆံုးမွာ လုပ္ၾကည့္လိုက္ေပါ့။ လုပ္ၾကည့္လိုက္လို႔ မေအာင္ျမင္ရင္ ငါေျပာတဲ့ လမ္း ျပန္ေလွ်ာက္ေပါ့။ အဲတာၿပီးေတာ့ သင္တန္းတက္တယ္ေပါ့။
အဲခ်ိန္တုန္းကလည္း မႀကီးစန္းတို႔ မိသားစုက နည္းနည္းေလး အဆင္မေျပတဲ့ မိသားစုဆိုေတာ့ မႀကီးစန္းစိတ္ထဲမွာ အတတ္ပညာတစ္ခု၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တစ္ခုကို ကိုယ့္၀ါသနာပါတာနဲ႔ပဲ ရပ္တည္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေပါ့။ ဆႏၵတစ္ခုေပါ့ အဲတာေလး ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက မိဘကို ကိုယ့္ရွာတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ပံ့ပိုးခ်င္တဲ့ စိတ္ေပါ့။ မိသားစုကို ျပန္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေပါ့ အဲတာေလး ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ ခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရင္ ပိုက္ဆံကုန္တယ္။ ေလးႏွစ္ေတာင္ ကိုယ့္က ဘာမွ သံုးက်တဲ့ သူလဲ မဟုတ္ဘူး။ မိဘဆိုတာကလည္း ရွာရေဖြရတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲေတာ့ တစ္ဖက္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ၀င္ေငြေလး ရွိေနခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ပါတာေပါ့ေလ။ အဲေတာ့ အလွျပင္သင္တန္းကို တက္တယ္ေပါ့။ တက္တဲ့ အခါမွာ သူမ်ားေတြ သင္တန္းေၾကးေတြ ေပးတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မႀကီးစန္းတို႔က သင္တန္းေၾကး ေပး မတက္ႏိုင္ဘူး။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ မႀကီးစန္းတို႔ ဆံပင္သြားသြား ၫွပ္ေနတဲ့ ကိုတိုးဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲ့ကိုတိုးက ဆံပင္ၫွပ္တာ အရမ္းေတာ္တယ္။ တကယ့္ပညာရွင္လိုေပါ့။ မႀကီးစန္းတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သူရဲ႕ ပညာက အဲေခတ္၊ အဲခါမွာ ေခတ္မွီဆံုးေပါ့။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး ဆံပင္ၫွပ္တာမ်ိဳး တစ္လႊာျခင္း လႊာၿပီး ၫွပ္တာမ်ိဳးေပါ့။ သူ႔နည္းပညာက တကယ့္ကို စနစ္တက်ေပါ့။ အဲေခတ္ အဲခါမွာ သူ႔ဟာ အရမ္းကို နာမည္ႀကီးတဲ့ ဆံပင္ပညာရွင္ေပါ့။ ဆံပင္ပညာရွင္ ျဖစ္တဲ့ အျပင္ကို သူက မိတ္ကပ္လည္း လိမ္းတာ။ အဲေတာ့ မိတ္ကပ္ ဆံပင္ပိုင္းဆိုင္ရာ သင္တန္းတက္ခ်င္ေတာ့ အၿမဲတမ္းသြားသြားၿပီးေတာ့ သူဆီမွာ ဆံပင္ သြားၫွပ္ၿပီးေတာ့ ခင္တာေပါ့။ သင္ခ်င္တယ္ဆို နင္လာသင္ ငါသင္ေပးမယ္ေပါ့။ အဲလိုမ်ိဳး စကားေျပာထားတာ ရွိေတာ့ ကိုယ့္က အဲလိုနဲ႔ သူ႔ဆီမွာ သြားၿပီးေတာ့ သင္လိုက္တာေပါ့။ သင္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သင္တန္းေၾကး မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲခ်ိန္မွာလည္း သူက အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ရွယ္ယာလုပ္တာေပါ့။
အဲေတာ့ အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ရွယ္ယာလုပ္တဲ့ အခါမွာ မႀကီးစန္းတို႔ ၾကည္ျဖဴဖို႔ လိုတယ္ေလ။ ကိုယ့္က ပိုက္ဆံေပးတက္တဲ့ သူ မဟုတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္း က အစ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္တစ္ပိုင္းပဲေပါ့ အဲလို လုပ္ရတာေပါ့။ လုပ္ၿပီးေတာ့ ပညာကို သင္ရတယ္။ ခိုးၿပီးသင္ရတာေပါ့။ သူက သင္ေပးမယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိမွ ကိုယ့္က အလုပ္သမားလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ အဲခါက်ေတာ့ ဆရာဆီက ပညာရဖို႔ ဆိုတာ အာ႐ံု စူးစိုက္မႈ အရမ္းထားရတယ္။ ၀ီရိယ ရွိရတယ္ေပါ့ေနာ္။ မနက္ ၃နာရီ ၄နာရီ အဲေခတ္ မႀကီးစန္းတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိို မနက္ ၃နာရီ မိတ္ကပ္လိမ္းေပါ့ေနာ္။ အဲလို ရွိတယ္ ဆိုရင္လဲ အဲမိတ္ကပ္ လိမ္းတာကို အိပ္ေရး ပ်က္ခံၿပီး သြားၾကည့္တယ္။
ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီ ၃နာရီ ၄နာရီ မိတ္ကပ္လိမ္းၿပီးေတာ့ အေစာႀကီး ထၾကည့္ၿပီးေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ေနေပမယ့္လည္း ေန႔ခင္း တစ္ေနကုန္ သူက ဆံပင္ ၫွပ္တာ အရမ္းနာမည္ ႀကီးတာကို အဲေခတ္က မင္းသားေျပညိမ္းတို႔ ေက်ာ္သူတို႔၊ စိုးသူတို႔၊ မိုးမိုးျမင့္ေအာင္တို႔ သူတို႔ေတြကုန္လံုးက ကိုတိုးနဲ႔ ဆံပင္ၫွပ္ၾကတယ္။ အဲလိုမ်ိဳး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ နာမည္ႀကီး သူေဌးသား သမီးေတြ ကုန္လံုး သူနဲ႔ပဲ ညွပ္ၾကတယ္။ မနက္ ၇နာရီ ၈နာရီကတည္းက ည ၉နာရီထိ တစ္ေလွ်ာက္ ထမင္စားခ်ိန္ေတာင္ မရွိဘူး။ အဲေလာက္ အလုပ္ လုပ္ရတယ္။ အဲေတာ့ မနက္အေစာႀကီး မိတ္ကပ္လိမ္းတာ ကိုယ္က ၾကည့္ခ်င္ေတာ့ သြားၾကည့္ၿပီးေတာ့ အဲ ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ေန႔ကုန္ Run ေပါ့ေနာ္။ လိုတဲ့ ပစၥည္းေျပး၀ယ္။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေပါ့ အဲၾကားထဲ ခိုးၿပီး ၾကည့္ေပါ့။ ပညာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ယူခဲ့ရတာေပါ့။
ငယ္စဥ္ကတည္းက မိမိ၀ါသနာပါတဲ့ မိတ္ကပ္ပညာကို ခက္ခက္ခဲခဲ သင္ယူခဲ့တာေၾကာင့္ သူရဲ႕ဘ၀အစ ျဖစ္တဲ့ အဲဒီေန႔ရက္ေတြဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အၿမဲတမ္း အမွတ္တရရွိေနတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ခုလိုမ်ိဳး အခြင့္အေရးေတြမရခင္မွာ ခုနက မႀကီးစမ္းေျပာတဲ့ အခက္ခဲေတြလဲ အမ်ားႀကီး ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ အဲလို ႀကံဳရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘ၀မွာေပါ့ေနာ္ စိတ္ဓါတ္က်ၿပီးေတာ့ ဟာ ငါေရြးခ်ယ္တဲ့ လမ္းဟာ မွားမ်ား မွားသြားၿပီလားေပါ့ ေနာင္တရတဲ့ အခ်ိန္ေကာ ရွိခဲ့ဘူးလား။
တစ္ခါမွ စိတ္ဓါတ္လည္း မက်ဘူး။ ခုနက မႀကီးစန္းေျပာသလို မနက္ေစာႀကီး ထၿပီးေတာ့ ဆရာကို မိတ္ကပ္လိမ္းႏိုင္ေအာင္ကူတယ္။ တစ္ေန႔ကုန္လည္း အလုပ္ထဲမွာ ကူေနတယ္။ အဲခ်ိန္မွာ ဆရာကလည္း ကိုယ့္ကို ထမင္းမေကၽြးဘူး ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးၿပီး ပညာသင္ေပးမယ္လို႔ အာမခံထားတာ မဟုတ္ေတာ့ မေကၽြးဘူးေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္ကလည္း မိုးမလင္းခင္က ဆရာဆိုင္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ အိမ္ကေနလည္း ထမင္းခ်ိဳင့္ ပါမလာဘူး။ စားစရာ ထမင္းလဲ မရွိဘူး။ ဆရာသမားက ဒီလိုမ်ိဳး ပင္ပန္းလို႔ ထမင္းဝယ္ေကၽြးတာမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ဘူး။ အဲေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ သူေကၽြးတာမ်ိဳးလဲ ရွိတယ္။ မေကၽြးတဲ့ အခါက မ်ားတာေပါ့ေလ။
အဲခါက်ေတာ့ သင္တန္းတက္တဲ့ သူေတြဆီက ဟိုခ်ိဳင့္က တစ္ဇြန္းစားလိုက္၊ ဒီခ်ိဳင့္က တစ္ဇြန္းစားလိုက္ အဲလိုပဲေပါ့ေနာ္။ အၾကာႀကီး အခ်ိန္တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္လာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွလဲ စိတ္မပ်က္ဘူး။ ဆရာကိုလည္း တစ္ခါမွ စိတ္မဆိုးဘူး။ စိတ္လဲ မကြက္ဖူးဘူး။ ဒါမႀကီးစန္းတို႔ရဲ႕ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဆရာသမားေပၚမွာ ႐ိုေသေလးစားတဲ့ စိတ္ေပါ့။ အဲစိတ္က မိဘေတြက ငယ္ငယ္ ကတည္းက ႐ိုက္သြင္းထားေတာ့ ဆရာေပၚမွာလည္း အျပစ္တင္တာမ်ိဳး စိတ္ကြက္တာမ်ိဳး မရွိဘူးေပါ့ေနာ္။ ဆရာဆိုရင္ တစ္ခါတေလက်ရင္ စိတ္တိုင္းမက်ရင္ လူၾကားထဲမွာ ဆူတာေပ့ါေနာ္။ ဆူလိုက္ရင္ တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာ မပ်က္ဘူး။ အၿပံဳး မပ်က္ဘူး။ ဆရာသမားဆူတယ္ဆိုတာ အၿပံဳးပ်က္စရာမွ မလိုတာ သူဆူတယ္ဆိုတာက ကိုယ့္ရဲ႕ဆရာပဲေပါ့ေနာ္။ ကိုယ့္မွာလဲ အဲလို ခံယူတဲ့ စိတ္ကေလး ရွိေနတာေပါ့။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အဲစိတ္ကေလး တစ္ခု ရွိေနတာပါ။
ဆရာဆီမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္တဲ့ အခါမွေတာ့ ထင္ထားသလို လြယ္လြယ္ကူကူ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္ကိုင္ရယ္လို႔ အတည္တက်မရွိေသးပဲ အလုပ္တစ္ခုမွ တစ္ခု ေျပာင္းလဲ ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ တစ္ေယာက္ဘ၀ကို ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါေသးတယ္။
အလုပ္မရွိဘဲ ဒီအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနတာေပါ့။ အလုပ္ရွာေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေပါ့။ အဲခ်ိန္က ၀င္ေငြလည္း မရွိဘူး လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတာေပါ့။ အဲခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲမွာ မႀကီးစန္းနဲ႔ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့။ မႀကီးစန္းထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးပါတယ္။ အဲတစ္ေယာက္က ငါ့သူငယ္ခ်င္း ၃၅ လမ္းမွာ ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္တဲ့။ အဲတာ သူ႔ဆိုင္ လည္ပတ္ဖို႔ အလုပ္သမားလို လို႔တဲ့ လုပ္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ကလည္း ထြက္သြားလို႔ေပါ့ နင္လုပ္မလား ဆိုေတာ့ အဲတာနဲ႔ လုပ္မယ္ေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း အလုပ္လိုခ်င္ေနတဲ့ သူကိုး။ ဆရာသမားဆီလည္း မသြားေတာ့ဘူးေလ။ ခုနက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လဲ လမ္းခြဲလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ အလုပ္ လိုခ်င္ေနတာေပါ့။ အဓိက ဝင္ေငြလို ခ်င္ေနတာေပါ့ေလ။ အဲတာနဲ႔ ၃၅ လမ္းလာလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ႏွင္းဝတ္ရည္ ဆိုတဲ့ အလွျပင္ဆိုင္ေပါ့။
သူတို႔က ဆိုင္ပဲ ဖြင့္ထားတာ သူတို႔က ဘာမွ မတတ္ဘူး။ တစ္ျခားအလုပ္သမားကို ေခၚၿပီးေတာ့ ဆိုင္ဖြင့္ထားတာေပါ့။ ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆင္မေျပလို႔ ထြက္သြားတာေပါ့။ အလုပ္သမား မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္ အဲေတာ့ သူတို႔က ၄၀% ေပးမယ္ လုပ္ႏိုင္မလားေပါ့။ မႀကီးစန္းက အခန္းခ ေပးစရာ မလိုဘူး။ ပစၥည္းဖိုး ေပးစရာ မလိုဘူး။ ၁၀၀ ရရင္ ၄၀ ရမယ္။ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ မဆိုးဘူးေလ ကိုက္တယ္ေပါ့ လုပ္မယ္ေပါ့။ လုပ္တယ္ေပါ့။ အဲေတာ့ ပထမ မႀကီး ဆိုင္ဖြင့္တုန္းက လိုက္လာတဲ့ Customer ေတြ ၿပီးရင္ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Customer ေတြေပါ့။ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ေပါ့။ မႀကီးစန္းရဲ႕ အတတ္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူေတြ သေဘာက်ၿပီး လူေတြ တစ္ေျဖေျဖး နဲ႔ မ်ားလာၿပီး ၀င္ေငြလံုး၀မရွိတဲ့ ဆိုင္က တစ္ေန႔ကို အဲေခတ္က ဆံပင္ တစ္ေခါင္း ၫွပ္ရင္ ၇ က်ပ္တို႔ ဘာတို႔ ရတဲ့ ေခတ္ေပါ့။ အရမ္းနည္းေသးတယ္။ ဆံပင္ တစ္ေခါင္းလံုးေကာက္မွ ၃၅ က်ပ္ေလာက္ရတဲ့ ေခတ္မွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို ၅၀၀/၁၀၀၀ ရေအာင္ ရွာႏိုင္တဲ့ ဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္ ျဖစ္လာတယ္။
မႀကီးစန္းလဲ ၀င္ေငြေတြ တိုးလာတာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုရွိတာက မႀကီးစန္းက မူလပထမ မိတ္ကပ္လိမ္းတာ ၀ါသနာ ပါတာကို။ အဲေတာ့ အဲခ်ိန္မွာ တင့္တင့္ထြန္းက မင္းသမီး စျဖစ္ခါစ ဆိုေတာ့ မင္းသမီး မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ မဂၢဇင္း ကာဗာေတြမွာစပါေနၿပီေပါ့။ အဲေတာ့ တင့္တင့္ထြန္းကို မိတ္ကပ္လိမ္း ဖို႔ မႀကီးစန္းကို အသိ ဓါတ္ပံုဆရာ မႀကီးစန္းဆီမွာ ဆံပင္ညွပ္ေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူက ဓါတ္ပံုဆရာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ခင္စန္း၀င္းရယ္ ငါ့ကို မိတ္ကပ္လိမ္းေပးမလားတဲ့ တင့္တင့္ထြန္းကို အဲေခတ္က ေပဖူးလႊာလား မသိဘူး နာမည္ႀကီး မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုး ႐ိုက္ရမွာတဲ့ လိမ္းေပးမယ္လို႔ ဆိုေတာ့ ခုနက မႀကီးစန္း အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆိုင္ရွင္ကိုေပါ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ တင့္တင့္ထြန္းကို မိတ္ကပ္လိမ္းေပးရမယ္။ သူက ေအာက္ဒိုး ႐ိုက္မွာဆိုေတာ့ သူေနာက္ကို လိမ္းဖို႔ လိုက္သြားရမယ္ေပါ့။
အဲခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္က ဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ့ ရွင့္ကို အဲဒီမိတ္ကပ္ ေဘာက္နဲ႔ အဲဒီ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ စိတ္မခ်ဘူးတဲ့။ စိတ္မခ်ဘူးဆိုတဲ့ စကားက မႀကီးစန္းေပၚ မယံုၾကည္ရာ ေရာက္တာေပါ့။ အဲခ်ိန္မွာ ကိုယ့္မွာလဲ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ လိမ္းလို႔ရတဲ့ မိတ္ကပ္ ပစၥည္း မရွိဘူး။ ဒီဆိုင္ရွင္ရဲ႕ ပစၥည္းပဲ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္က ဒီမိတ္ကပ္ ေဘာက္မွ မရရင္ တင့္တင့္ထြန္းကိုလည္း မိတ္ကပ္ လိမ္းေပး ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ အဲေတာ့ ကိုယ့္က မိတ္ကပ္လိမ္းတာ ၀ါသနာပါတဲ့ သူျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အခြင့္အေရးတစ္ခု ဆံုး႐ႈံးသြားတာေပါ့။ အခြင့္အေရးတစ္ခု ဆံုး႐ံႈးတဲ့ အျပင္ ကိုယ့္ေပၚ ယံုၾကည္မႈ မရွိဘူးဆိုတဲ့ႀကီး တစ္ခုက ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဒီဆိုင္ကေန ထြက္ဖို႔ တြန္းအားတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္ေပါ့။ အမွန္တကယ္ေတာ့ မႀကီးစန္းက အရမ္းသစၥာရွိပါတယ္။ ဒီလူတစ္ေယာက္ေပၚမွာ လံုး၀ခ်ိဳးေဖာက္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ဘူး။ အဲလူတစ္ေယာက္ ေကာင္းေနရင္ေပါ့ေလ။
သူရဲ႕ဘ၀မွာ ႀကံဳေတြခဲ့ရတဲ့ အခက္ခဲေတြေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္ငန္းကိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တြန္းအားတစ္ခုလဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခက္ခဲေတြၾကားက ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေလးတစ္ခု ဖြင့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရပံုကိုလည္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
အလုပ္လက္မဲ့ဘ၀ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ေတာ့ ကိုယ့္က အဲခ်ိန္မွာ ငါ့ဘာသာ ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ေပါ့။ ဆိုင္ဖြင့္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ မိဘကလည္း ဆင္းရဲတယ္ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေငြေရးေၾကးေရး အားျဖင့္ မကူညီႏိုင္ဘူး။ အဲေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြဆီမွာ နီးစပ္ရာ ပိုက္ဆံလိုက္ေခ်းတာေပါ့။ ပိုက္ဆံေခ်းပါ ၿပီးရင္ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ အတိုးနဲ႔ ေခ်းပါေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲခ်ိန္မွာကိုယ့္က လူငယ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ ဒီပိုက္ဆံကို ဘယ္ေခ်းမလဲ။
ပိုက္ဆံဆိုတာ ကဲနင့္ကိုေခ်းလိုက္မယ္။ ျပန္ဆပ္မယ္ ဆိုျပန္ေတာ့လဲ ကိုယ့္အေနထားကလည္း အေနထားမဟုတ္ေသးေတာ့ ဘယ္သူမွ မေခ်းၾကဘူး။ အဲေတာ့ ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ ပိုက္ဆံေခ်းမယ့္ သူလဲ မရွိေသးဘူး။ အဲမွာ လေတြခ်ီၿပီးေတာ့ ႏွစ္လေလာက္ လည္ေနတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးမွာ မႀကီးစန္းအစ္မက အဲေလာက္ေတာင္ျဖစ္ရင္တဲ့ သူ႔ဆြဲႀကိဳးေလးနဲ႔ လက္ေကာက္ေလး ခၽြတ္ၿပီးေတာ့ ေရာင္းေပါ့။ ေရာင္းၿပီးရင္ အဲဆိုင္ဖြင့္ဆိုေတာ့ အဲအစ္မရဲ႕ ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ေကာက္ကို ေရာင္းၿပီးေတာ့ ရတဲ့ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဆိုင္စဖြင့္တာ။ အဲက ခင္စန္းဘဝအစပဲေပါ့ေနာ္။
အဲဒီလို ဘ၀မွာ ဘာမွမရွိတဲ့ သုညကေနစၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အခါမွာ ခုလိုမ်ိဳး စလုပ္ဆိုတဲ့ အခါမွာ မႀကီးစန္းအေနနဲ႔ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြေကာ မျဖစ္ဘူးလား။ ငါတစ္ခုခု ေအာင္ျမင့္္ပါ့မလား။ ႐ံႈးသြားမွာ မေၾကာက္ဘူးလား။
ေၾကာက္ေတာ့ မေၾကာက္ဘူး။ မေၾကာက္ဘူးဆိုတာက အဲမတိုင္ခင္ မႀကီးစန္းကို လက္ခံတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာကို။ ရွိေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ခံတဲ့ အရွိန္အ၀ါက ကိုယ္လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခု မျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ကိုယ္ပံုမွန္ လည္ပတ္ဖို႔ ေငြရွိမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတာ့ ရွိေနတဲ့ တာမ်ိဳးေပါ့။ ေၾကာက္ေတာ့ မေၾကာက္ဘူး ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံကို ၀င္လို႔ရွိရင္ လကုန္ရင္ ဆိုင္လခ ေပးႏိုင္ပါ့မလား။ ၿပီးရင္ လုပ္ငန္းလည္ပတ္ဖို႔ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပူေနရတာမ်ိဳးေပါ့။၀င္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မွ်ပါ့မလား ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲခ်ိန္မွာ မႀကီးစန္းတို႔က မိသားစုကို ျပန္ေထာက္ရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ခက္ခဲေနတာေပါ့ေလ။ ခက္ခဲရင္းနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဘ၀ႀကီးကို ဒီလို ႀကိဳးစားရတာေပါ့ေလ။ အဲခ်ိန္မွာ မႀကီးစန္းက တစ္ဖက္မွာ ဗီြဒီယိုကား ႐ိုက္လိုက္တာေပါ့။ကား႐ိုက္လုိက္ၿပီး ဗြီဒီယိုကား ႐ိုက္လို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံေလး ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္က ရတဲ့ ပိုက္ဆံေလး တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ ဗြီဒီယိုကားဆိုတာ ကိုယ့္က မိတ္ကပ္လဲ လိမ္းခ်င္ေနတာကိုး လိမ္းခ်င္ေတာ့ ဒီဆံပင္ညွပ္တာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘ၀တစ္ခု အဲခ်ိန္မွာ မႀကီးစန္းက ဆံပင္ညွပ္တာ အရမ္းေအာင္ျမင္ေနၿပီ။ဆံပင္ညွပ္တာ အရမ္းနာမည္ ႀကီးတယ္။
သို႔ေသာ္ကိုယ့္က မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့ ဘက္မွာ နာမည္ မရေသးဘူး။ မရေသးေတာ့ ကဲဗီြဒီယိုေတြလာၿပီ ဗီြဒီယိုကားေတြမွာ မိတ္ကပ္ ဘယ္သူဆိုတာ စာတန္းထိုးရင္ေတာ့ ခင္စန္း၀င္းဆိုတဲ့ နာမည္ ပါလာရင္ လူေတြသိမယ္ေပါ့။ သိမယ္ လူေတြသိသြားမယ္ဆိုရင္ ငါ့ဆီကို မိတ္ကပ္လိမ္းတဲ့သူေတြလာမယ္။ သတိုးသမီးေတြ လာမယ္ေပါ့။ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေပ့ါ။
အဲတာနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္မိတ္ကပ္ ဘက္ကိုမႀကီးစန္း လိုက္လိုက္တာ။ လုိက္လိုက္တဲ့အခါမွာ တစ္ဖက္မွာ ဆံပင္ညွပ္တဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတာေပါ့။ မိတ္ကပ္ဘက္ကို ပါလာေတာ့ေလ။ အဲေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ အခြင့္အေရးဆိုတာ အမ်ားႀကီး ရွိေနေပမယ့္လည္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ဖမ္းဆုပ္လို႔ရွိရင္ က်န္တဲ့အရာတစ္ခုကို ျဖဳတ္ခ်ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိမ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ ဒါလူငယ္ေတြကို သိေစခ်င္တယ္ေပါ့ေနာ္။ တကယ္လိုခ်င္တယ္။ ကိုယ္တတ္မတ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုေပါ့ ကိုယ့္ႏွစ္သက္တဲ့ အရာတစ္ခုကို လိုခ်င္ၿပီ ဆိုရင္ တစ္ျခားအရာေတြကိုလည္း ဖမ္းဆုပ္ထားလို႔ မရဘူး ကုန္လံုးလႊတ္ခ်မွ ကိုယ့္လိုခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခုကို ရမွာေပါ့။
အဲေတာ့ မႀကီးစန္းတို႔ အလုပ္က အၿပိဳင္အဆိုင္လည္း အရမ္းမ်ားတာေပါ့ေနာ္။ အၿပိဳင္ဆိုင္မ်ားတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီလို အၿပိဳင္ဆုိင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ အခါမွာ ကုိယ့္ဘ၀ကို အၿမဲတမ္း ေရွ႕ေရာက္ေနေအာင္ မႀကီးစန္းအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ိဳး စိတ္ဓါတ္ေတြေမြးၿပီးေတာ့ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ရလဲ ခင္ဗ်။
ဟို ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ဆိုတာက မႀကီးစန္း ဒီအလုပ္ကိုစလုပ္ကတည္းကေပါ့ေနာ္။ ငါတစ္ေန႔က်ရင္ ဒီလိုျဖစ္ရမယ္ ဒီလို ေရာက္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႀကီးစန္းယေန႔ထက္ထိ ခံယူထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ မႀကီးစန္း အတတ္ပညာေပၚမွာ ႀကိဳးစားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အဲဒီအတတ္ပညာေပၚမွာ ေစတနာထားတယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီအတတ္ပညာေပၚမွာ သစၥာထားတယ္ေပါ့။ ဒီပညာရပ္ေပၚမွာ ကိုယ္ေစတနာထားရမယ္။ တာ၀န္ေက်ရမယ္။ လုပ္ရပ္တိုင္းကို ေစတနာ ထားတယ္ေပါ့။ အဲCustomer လက္ခံတဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ့္ဘက္ကေန တာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္တယ္။ စိတ္္တိုင္း မက်မခ်င္းေပါ့။ မႀကီးစန္းတို႔ လုပ္တယ္။ တိုးတက္မႈ မရွိေသးတဲ့ မေအာင္ျမင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္တယ္။ ၿပီးရင္ ဒီမႀကီးစန္း ဒီလုပ္ငန္းအဆင္မေျပဘူး ေနာက္လုပ္ငန္းတစ္ခုေျပာင္းမယ္။
အဲလိုမ်ိဳးတစ္ခါမွလည္း ကိုယ့္အလုပ္ေပၚမွာ ေဖာက္ျပားခ်င္တဲ့ စိတ္မရွိဘူးေပါ့။ ဒီလမ္းကို ငါ့ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေလွ်ာက္ရမယ္။ အဲစိတ္ကေလး တစ္ခုနဲ႔ပဲ ႀကိဳးစားလာတာ မ်ိဳးေပါ့။ ေအာင္ျမင္လာတယ္ ဆိုတာကလည္း လက္ခံတဲ့သူ ရွိလိုု႔ေပါ့။ လက္ခံတဲ့သူ တစ္ေယာက္ကေန တစ္ရာထိ ျဖစ္လာလို႔။ တစ္ရာကေန တစ္ေထာင္ထိ ျဖစ္လာလို႔။ ဒါေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ ရတာမ်ိဳးေပါ့။ လက္ခံတဲ့သူ ရွိလို႔လဲ ေအာင္ျမင္လာတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲလက္ခံတဲ့သူ လက္ခံေအာင္ ကိုယ့္ဘက္က တာ၀န္ေက်ဖို႔ လိုတာေပါ့။
ကုိယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္တစ္ခုေပၚမွာ သစၥာရွိရွိနဲ႔ တစ္စိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားခဲ့လိုသာ အမ်ားက လက္ခံၿပီး ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္ရွိလာတယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့ မိတ္ကပ္ ခင္စန္း၀င္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိဖို႔ ဆိုရင္ မိမိအလုပ္ေပၚမွာ ေစတနာ ထားၿပီး လုပ္ကိုင္ဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္ေတြထဲမွာလဲ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အထဲမွာ တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အလုပ္ေတြနဲ႔ ေလ်ာေထြးသြားတဲ့ အခါမွာ ေအာင္ျမင္မႈ လမ္းေၾကာင္းသြားဖို႔ ေ၀၀ါးသြားတဲ့ အရာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲေတာ့ မႀကီးစန္းအေနနဲ႔ေကာ ခုပရိတ္သတ္ေတြလည္း သိခ်င္ေနၾကတာေပါ့ေနာ္။ အဲေတာ့ မႀကီးစန္းရဲ႕ ႏွလံုးသား ေရးရာ ကိစၥေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ မႀကီးစန္း ဘာ ေျပာခ်င္လဲ ခင္ဗ်။
မႀကီးစန္းတို႔ ဆိုတာက သဘာက်တဲ့ သူေတြေပါ့ေနာ္။ သာမန္ ေယာက္်ား မိန္းမ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေယာက္်ား ကိုယ့္ခႏၶာနဲ႔ မိန္းမစိတ္ရွိေနတဲ့ သူေတြေပါ့။ ဆိုေတာ့ မႀကီးစန္းတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်စ္ေရးကိုလည္း လူေတြက သိပ္ၿပီးေတာ့ လူရာ မ၀င္ဘူးေပါ့။ ဟို အသိမွတ္မျပဳခ်င္ၾကဘူးေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့ ႀကိဳက္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကိုလည္း သူတို႔ရဲ႕ အျမင္မွာ အေျခာက္တစ္ေယာက္ကို လာၿပီး ခ်စ္တယ္ႀကိဳက္တယ္။ ဒါမဟုတ္ဘူး။ ဒါညာစားေနတာေပ့ါ အဲလိုမ်ိဳး။ ခ်ဳစားေနတာ။ လိမ္စားေနတာ။ တကယ္ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ သတ္မွတ္ခ်က္ေပါ့ေနာ္။
အဲခ်ိန္မွာ တစ္ဘက္ကၾကည့္ရင္ မႀကီးစန္းက လူတစ္ေယာက္ေပါ့ေနာ္။ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္။ မွန္လမ္းတစ္ခုကို ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ေပါ့။ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚမွာ အေနထားတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ ထားႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။ အဲလူတစ္ေယာက္မွာ အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ စိတ္ေတာ့ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ လူေတြကို သိေစခ်င္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကို လာၿပီး ခ်စ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာကို မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ လူေတြယူဆေနတဲ့ အယူဆ တစ္ခုကို လူေတြေခါင္းထဲကေန ထုတ္ေပးေစခ်င္တယ္။ ထုတ္ေပးခ်င္တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဓိကေတာ့ ခုနက မႀကီးစန္းေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာပါပဲ။ မႀကီးစန္း စတင္အလုပ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ ရွိတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ရွိတယ္။
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆိုတာက ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္မွာ ခံစားရမယ့္ အရာေပါ့။ ကိုယ္သူမ်ား ပိုက္ဆံကို ယူၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ကုိယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ပိုက္ဆံေပးတဲ့ သူေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေပ့ါ။ အဲေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈသည္ လုပ္ငန္းခြင္ႀကီး ၿပီးသြားလို႔ ကုိယ့္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ မႀကီးစန္း ဒီအမ်ားႀကီး ႀကံဳရပါတယ္။ အဲႀကံဳတဲ့ အခ်ိန္္မွာ ကုိယ့္ကိုယ္ပိုင္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ရွိရင္ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ငိုရင္လဲငိုမယ္။ ထမင္းမစားပဲ ေနခ်င္လဲ ေနမယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနခ်င္လဲ ေနမယ္ေပါ့။ ဒါကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ရွိတဲ့ အခါမွာ ဒါသူမ်ားရဲ႕ အခ်ိန္ျဖစ္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ခဏေမ့ထားရတာ မ်ိဳးေပါ့ေနာ္။ အဲလိုမ်ိဳးေပါ့။ ဘယ္လိုေခၚမလဲ လူတိုင္းမွာေတာ့ စိတ္ခံစားမႈေပါ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး ခံစားမႈေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ႀကံဳေတြ႕ရမယ္ အခက္ခဲေတြလဲ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲစိတ္ခံစားမႈက ကိုယ့္ရဲ႕ ခံစားမႈ သက္သက္။ အလုပ္က အလုပ္သက္သက္ေပါ့။ အဲတာမ်ိဳး က႑ခြဲထားတဲ့ အခါမွာ အလုပ္ကို မထိခိုက္တဲ့ အတြက္ မႀကီးစန္း ယေန႔ထိ ရပ္တည္ လာႏိုင္တာေပါ့။
အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Meet The Succeffful အစီစဥ္ကိုၾကည့္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္အတြက္လည္း ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္အခ်က္က အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္မလဲ စကားလက္ေဆာင္ေလး ေျပာျပပါအံုး ခင္ဗ်။
အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာလိုလဲ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ဆိုတာ ကိုယ္ကိုတိုင္ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေလး ခ်ဖို႔လိုတယ္။ ၿပီးရင္ အဲဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဟာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ မေရာက္မခ်င္းေပါ့။ မေရာက္မခ်င္းကို အခက္္ခဲေတြလဲ ႀကံဳလာ ႏိုင္တယ္။ အေႏွာက္ယွက္ေတြလဲ ႀကံဳလာႏိုင္တယ္။ အဲအရာတစ္ခုကို စိတ္မပ်က္ပဲနဲ႔ ငါလိုခ်င္တာ ဒီလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကို မျဖစ္မေနသြားမယ္ ဆိုတဲ့ ခုိင္မာတဲ့ စိတ္တစ္ခု လိုတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက လူတစ္ေယာက္က ေအာင္ျမင္လာၿပီ နာမည္ႀကီးလာ ၿပီဆိုရင္ ျဖစ္လာတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးမႈေတြ လူေတြအပၚမွာ မေလးစားမႈေတြ ျဖစ္လာတဲ့ အခါက်ရင္ လူအမ်ားရဲ႕ ၿငိဳျငင္ျခင္း ခံလာရတယ္။ ၾကာလို႔ရွိရင္ေတာ့ သူေနရာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာေပါ့ အဲေတာ့ အဲတာမ်ိဳးေလးတစ္ခုကိုလဲ နည္းနည္း သတိထား ေစခ်င္တာေပါ့ေနာ္။
