(၁) ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္မွာ စာေမးပဲြမွာစာခိုးခ်တဲ့ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းထုတ္ပါတယ္။ ေျခခ်ဖို႔ေနရာအတြက္ ဘာတစ္စံုတရာအေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ေပးလို႔မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဥပေဒေက်ာင္းသားနဲ႔ ေဆးပညာေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ပါတယ္။
(၂) မိဘက သင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါ။ သင္ေကၽြးေမြးဖို႔ သူတို႔မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အပတ္တိုင္း ဖုန္းဗီဒီယိုနဲ႔ သင္ဂ႐ုစိုက္တာကို
သူတို႔လိုအပ္ပါတယ္။ မွတ္ထားရမွာက သင့္ကို သူတို႔ဖန္ဆင္းခဲ့ပါတယ္။
(၃) fast foodေတြကို ေလ်ာ့စားပါ။ အဲဒါေတြက အစိမ္းေရာင္အစားအစာေတြ မဟုတ္လို႔ပါ။ အပတ္တိုင္း အ႐ြက္စိမ္းတခ်ဳိ႕စားေပးပါ။
ေစ်းႀကီးခ်င္ ႀကီးပါေစ။ ဘယ္အရာကမွ အသက္ေလာက္တန္ဖိုးမ႐ွိပါဘူး။
(၄) မနက္စာမစားတဲ့လူက ႀကီးမားတဲ့တာဝန္ဝတၱရားေတြကို မထမ္း႐ြက္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုေတာင္ အေလးမထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ တျခားဘယ္အရာကိုမွလည္း အေလးထားမွာမဟုတ္ပါဘူး။
(၅) လူတိုင္းမွာ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ ဝါသနာတစ္ခု႐ွိပါေစ။ ေငြေၾကးေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဝါသနာထဲကေန စစ္မွန္တဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းကို ရ႐ွိဖို႔ပါ။ ဒီဝါသနာကို ႐ိုးသားစြာျပဳမူပါ။ မွတ္ထားရမွာက ဆရာစာသင္ၿပီးခ်ိန္မွာ ဆရာကိုေျဖေဖ်ာ္ျပပါ။ ၿပီးေတာ့ သင္ကိုယ္ပိုင္ေတြးေတာတတ္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါ။
(၆) အတတ္ႏိုင္ဆံုး အဝတ္အိတ္ကိုအသံုးျပဳပါ။ ကမာၻေျမက သင့္ရဲ႕အမႈိက္ပံုမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ လူေလးစားတာကိုခံခ်င္ရင္ ပတ္ဝန္းက်င္သန္႔႐ွင္းေရးကို ထိန္းသိမ္းပါ။
(၇) လူေတြအေပၚ ႐ိုးသားစြာဆက္ဆံပါ။ ဘုရားသခင္က မ႐ိုးသားသူေတြကို ခြင့္မလႊတ္တတ္လို႔ပါ။ ဒါဟာ သင္ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းမႈအတြက္ အဓိကအခ်က္ပါ။
(၈) သြားလာလႈပ္႐ွားဖို႔ခက္ခဲတဲ့ လူအုိေတြကိုေတြ႔တဲ့အခါ မ်ဥ္းက်ားကူးဖို႔ကူညီေပးပါ။ ဒါဟာ အပန္းမႀကီးပါဘူး။ ဘုရားသခင္က သင့္အျပဳအမူကို မွတ္သားထားသလို သင့္ကိုပိုၿပီးျပည့္စံုေစပါတယ္။ ဒီေလာကကိုခ်စ္တတ္ဖို႔ ဒါဟာ အၿမဲတမ္းလိုအပ္တဲ့အေျခခံျဖစ္ပါတယ္။
(၉) ေက်ာင္းမွာ ဘယ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ (လူအို၊ မသန္စြမ္းသူနဲ႔ ကိုယ္ဝန္သည္ကလဲြလို႔) အိတ္ဆဲြကူတာ၊ ကားတံခါးဖြင့္ေပးတာ မလုပ္ရပါဘူး။ ဒါဟာ ကိုယ့္ကိုယ္တုိင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာေရးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္ဖို႔ ေမြးျမဴေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ တျခားလူကို အိတ္ကူသယ္ေပးတာ၊ ကားတံခါးဖြင့္ေပးတာဟာ သြားမတိုက္၊ ေနရာတကာ တံေတြးေလွ်ာက္ေထြးတတ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ညစ္ညမ္းမႈနဲ႔အတူတူပါပဲ။
တကယ္လို႔ ဒါကို သင္ေမ့သြားရင္ လူမႈအဖဲြ႔အစည္းမွာ စနစ္ရဲ႕စြန္႔ပစ္ျခင္းကို သင္အျမန္ဆံုး ခံသြားရပါလိမ့္မယ္။
(၁ဝ) စြမ္းအင္မ႐ွိရင္ လက္႐ွိလူ႔အဖဲြ႔အစည္းက ကပ္ဆိုက္ေတာ့မယ္။ ေဆးဝါးကုသမႈမ႐ွိရင္ က်န္းမာေရးကလည္း အာမခံခ်က္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ တရားမွ်တမႈ၊ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္တဲ့အခါ အဲဒီေလာက္အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သိပၸံပညာ႐ွင္တစ္ဦးဟာ ပထမဦးဆံုး ျပည္သူ႔အက်ဳိးလိုလားသူျဖစ္ရပါမယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သူဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ အႏၱရာယ္ပစၥည္းျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
Credit : 99 Sanay
ဤစာဖတ္သူမ်ားအားလံုးစိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြရရွိႏိုင္ပါေစလို႔ေ႐ႊခ်စ္သူမွဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သေပးပါတယ္။
မွ်ေဝေပးျခင္းဟာလည္းေမတၱာတစ္မ်ိဳးပဲမို႔ မွ်ေဝေပးပါေနာ္...
