ေျပာတဲ့စကားခ်င္းအတူတူ နားဝင္ခ်ဳိတာနဲ႔ နားထဲကန္႔လန္႔ဝင္တာ ကဲြသြားတယ္။
ဥပမာအေနနဲ႔ျပရရင္ အဂၤလန္ကလူေတြက "မင္းၾကားလား မၾကားဘူးလား"လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ "ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့အသံ ၾကည္လား၊ ႐ွင္းလား"လို႔ပဲ ေမးတယ္။ ဒီလိုစကားႏွစ္ခြန္းမွာ ယဥ္ေက်းတာနဲ႔ မယဥ္ေက်းတာ မိုးနဲ႔ေျမလိုကြာျခားသြားပါတယ္။
စကားတစ္ခြန္းခ်င္းအတူတူပါပဲ...
အပ်က္ဖက္ကေနေျပာရင္ "သူ ငါ့ကို မနာလိုတာ"
အျပဳဖက္ကေနေျပာရင္ "ငါ့မွာ သူမ်က္စိစူးစရာ႐ွိလို႔ျဖစ္မယ္"
"ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးယူတာ သူ႔စာမူကဘာကုန္ပစၥည္းမို႔လဲ" ဆိုတာထက္
"သူ႔စာမူကိုသံုးဖို႔ ငါတို႔မတတ္ႏိုင္ဘူးကြာ" လို႔ဆိုရင္ တျခားသူကိုလည္း အျပစ္က်ဴးလြန္ရာမေရာက္ေတာ့ဘူး။
"မင္းဘာေတြေျပာေနတာလဲ ငါမသိဘူးကြာ"ဆိုတာက တစ္ဘက္လူတင္ျပပံုညံ့ေၾကာင္းေျပာရာက်တယ္။
"ငါ နားမလည္ေသးဘူးကြာ"ဆိုရင္ ကိုယ္နည္းနည္းတံုးေဝးေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုႏွိမ္ခ်တဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။
"အမုန္းရန္ၿငိဳးေတြကို ငါေတးမွတ္ထားတတ္တယ္.. ထုတ္ေျပာလိုက္ရမွ ေက်နပ္တယ္"ဆိုတာထက္
"ငါ စိတ္သေဘာထားေသးသိမ္လို ဘာမဆိုေျပာလိုက္ရမွ"
"လူေတြက ငါ့ကိုပဲ လာလာအျပစ္႐ွာေနၾကတယ္.. တမင္သက္သက္ လာရန္႐ွာေနၾကတာ"ဆိုတာထက္
"လူေတြကို အမွားတစ္ခုခု ငါလုပ္လိုက္မိၿပီထင္တယ္... "
မူရင္းေရးသားသူ ေဟာင္ေကာင္စာေရးဆရာမ -- Yi Shu
**** လူတိုင္းက ေကာင္းတဲ့စကားကိုပဲ နားေထာင္ခ်င္ၾကတာ သဘာဝပါ။
တျခားလူကို မ်က္စိစပါးေမြးစူးေစတာဟာ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္တာ မေအာင္ျမင္ေသးလို႔ပါ။
Credit : 99 Sanay
ဤစာဖတ္သူမ်ားအားလံုးစိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြရရွိႏိုင္ပါေစလို႔ေ႐ႊခ်စ္သူမွဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သေပးပါတယ္။
မွ်ေဝေပးျခင္းဟာလည္းေမတၱာတစ္မ်ိဳးပဲမို႔ မွ်ေဝေပးပါေနာ္...
