အေႏွးနဲ႔ အျမန္သာရိွတာပါ။ လူတိုင္းဟာ အၾကားအာရုံ ဆုံးရႈံးၾကတာခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။
အၾကားအာရုံ ဆုံးရႈံးတယ္ဆိုတာ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔ အမွ် သဘာဝအေလ်ာက္ ျဖစ္လာတဲ့ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ တစ္ခုပါပဲ။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ရဲ႕ အၾကားစြမ္းရည္ဟာ အသက္ ၃၀ သို႔မဟုတ္ ၄၀ ေနာက္ပုိင္းအခ်ိန္ ကေနစလို႔ ပိုမိုဆိုးဝါးလာျပီး ကြ်ႏု္ပ္တို႔ အသက္ (၈၀) ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ထက္ဝက္ေက်ာ္ဟာ အၾကားအာရုံဆုံးရႈံးမႈ သိသိသာသာ ခံစားလာၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၾကားအာရုံခ်ဳိ႕ တဲ့သူ အားလုံးရဲ႕ ထက္ဝက္ေက်ာ္ဟာ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြေၾကာင့္ပါ။
အၾကားအာရုံ ဆုံးရႈံးရျခင္းရဲ႕ ျဖစ္ေနက် ေနာက္အေၾကာင္း အရင္းတစ္ခ်က္က ဆူညံသံနဲ႔ ထိေတြ႔ေနျခင္းပါ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဟာ ဆူညံပြက္ေလာရုိက္ေနတ့ဲ ပတ္ဝန္းက်င္ ကမာၻတစ္ခုမွာ ေနထုိင္ၾကတယ္။ ဒီဆူညံမႈက အလုပ္ကေန ဒါမွမဟုတ္ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ ထိေတြ႔ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္… ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲ၊ ႏုိက္ကလပ္၊ ဒစၥကိုကပြဲ နဲ႔ စတူဒီယိုေတြကတဆင့္ ဆူညံမႈ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက နာၾကပ္အသုံးမျပဳျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ျပီး အေသးစား MP3 စက္ေတြ အသုံးမ်ားလာျခင္းေၾကာင့္ လည္း အၾကားအာရုံ ပ်က္စီးျခင္းေတြျဖစ္ေစပါတယ္။ အဲဒီစက္ေတြဟာ က်ယ္ေလာင္သည့္ အသံ အေနအထားကို ေပးစြမ္းႏုိင္ျပီး အသုံးျပဳေတြအေနနဲ႔ လုိအပ္တာထက္ပိုက်ယ္တဲ့ အသံအေနအထားနဲ႔ ထိေတြ႔ နားေထာင္မိတဲ့ အႏၱရာယ္ကို ျဖစ္ေစပါတယ္။
ေနာက္ျပီးေတာ့ ေရာဂါ၊ ကူးစက္ေရာဂါေတြသို႔မဟုတ္ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြေၾကာင့္လည္း အၾကားအာရုံ ဆုံးရႈံးျခင္း ျဖစ္ေပၚႏုိင္ပါတယ္။ မ်ဳိးရုိးလိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလို နားရြက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခု ထိခိုက္ ျခင္းရဲ႕ရလဒ္ သို႔မဟုတ္ ဦးေခါင္းမွာ ျပင္းထန္တဲ့ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရရိွျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဖိုးသူေတာ္(www.phothutaw.com)
Credit : trend myanmar
