ကၽြႏု္ပ္သည္ ၿမိဳ႕တြင္ေနထုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေႏြရာသီတြင္ အေတာ္ပူအုိက္ပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္အေတာင့္တဆုံးမွာ ေက်းလက္ေဒသေလးသာျဖစ္၍ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး စိမ္း လန္းေသာသစ္ပင္မ်ားကုိ ျမင္ခ်င္လွပါသည္။
ကၽြႏု္ပ္တြင္ အနီေရာက္ကားေလးတစ္စီးႏွင့္ လမ္းညႊန္ေျမပုံလည္း ရွိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္တစ္ည လုံးကားေမာင္း၍ ေက်းလက္ေဒသဆီ တစ္ခါတစ္ေခါက္ သြားေရာက္ခဲ့သည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကားထဲမွာေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ ထုိႏွစ္တုန္းက ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ ေႏြရာသီေလးတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးသည္။ ေက်းလက္ေဒသသည္ နံနက္ေစာေစာ ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္တြင္ လြန္စြာလွပေနသည္။ ေနကပူလာေသာ္လည္း ေကာင္းကင္ႀကီးက ျပာလြင္ေနသည္။ သစ္ပင္မ်ားဆီ ငွက္ေက်းေအာ္သံမ်ား ၾကားလုိက္ရသည္။
ထုိစဥ္ ကၽြႏု္ပ္ကားက ႐ုတ္တရက္ထုိးရပ္သြားသည္။
ဘာမ်ားမွားလုိ႔လဲ ကၽြႏု္ပ္စဥ္းစားမိသည္။ ‘အုိ၊ အခ်စ္ကေလးေရ၊ င့ါမွာစက္သုံးဆီတစ္စက္မွမရွိေတာ့ ပါလား၊ ငါအခုလမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ငါၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကုိ အရင္ဆုံးေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး စက္ သုံးဆီဝယ္ရမယ္၊ ဒါေပမဲ့ငါဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္’
ကၽြႏု္ပ္ေျမပုံဖတ္သည္။ မည္သည့္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ႏွင့္မွ မနီးေသးေပ။ ကၽြႏု္ပ္လမ္းေပ်ာက္ေလၿပီ။
မ်ားမၾကာမီ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိန္းကေလးတစ္ဦးကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သူမ၏လက္ထဲမွာ ပန္းမ်ားကုိင္ ေဆာင္လ်က္ လမ္းအတုိင္းဆင္းေလွ်ာက္လာသည္။ သူမသည္ ဂါဝန္ရွည္ႀကီးကုိ ဝတ္ထားသည္။ သူမ ၏ဆံပင္မ်ားကလည္း ရွည္လ်ားလွသည္။ ဆံပင္ရွည္မ်ားသည္ နက္ေမွာင္ၿပီး ေနေရာင္ေအာက္ဝယ္ ေတာက္ပေနသည္။ သူမသည္အလြန္လွပေခ်ာေမာသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ သူမႏွင့္ စကားေျပာလုိသျဖင့္ ကားတြင္းမွ ထြက္လုိက္သည္။
‘ဟဲလုိ’ ကၽြႏ္ုပ္က ႏႈတ္ဆက္လုိက္ၿပီး-
‘ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေပ်ာက္ေနလုိ႔ပါ။ အခုဘယ္ေရာက္ေနသလဲဟင္’
သူမေၾကာက္ရြံ႕သြားပုံရသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္က ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ေျပာျပသည္။
‘ငါ့ကားမွာ ဓာတ္ဆီမရွိေတာ့လုိ႔ပါ။ ဘယ္မွာရွာရမလဲဟင္’
သူမကအျပာေရာင္ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ကုိၾကည့္၍ ၿပံဳးျပသည္။
သူမဟာ အလြန္႔အလြန္လွပတဲ့ မိန္းမေခ်ာပါလားလုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။
‘ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ရြာကုိ လုိက္ခဲ့ပါလား။ အဲဒီက်ရင္ ကၽြန္မတို႔တစ္ခုခုကူညီႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕’
သုိ႔ႏွင့္ကၽြႏု္ပ္သည္ သူမႏွင့္အတူေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုိက္ပါသြားရာ ခရီးအေတာ္ေဝးေဝးေလွ်ာက္ခ့ဲရသည္။
( ေျမပုံထဲမွာေတာ့ ဒီအနီးတစ္ဝုိက္မွာ ရြာဆုိလုိ႔ လုံးဝမရွိဘူး။ ရွိရင္လည္း ရြာသိမ္ရြာမႊားေလးပဲျဖစ္လိမ့္ မည္။) သုိ႔ေသာ္ ရြာေလးကအမွန္ပင္ရွိေနသည္။ ရြာကေလးက အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ္လည္း လွ ပသည္။ အိမ္မ်ားမွာ အျဖဴတစ္ဝက္၊ အနက္တစ္ဝက္ျဖစ္ၿပီး ေသးငယ္သည္။ တိရစၧာန္အမ်ားအျပား ေတြ႕ရသည္။
အိမ္တစ္အိမ္အေရာက္တြင္ သူမရပ္တန္႔လုိက္ၿပီး ကၽြႏု္ပ္ကုိၿပံဳးျပသည္။
‘အထဲကုိဝင္ပါ’ သူမက ဖိတ္ေခၚသည္။
ကၽြႏ္ုပ္အထဲသုိ႔ဝင္ေသာအခါ အိမ္ကေလးမွာ လြန္စြာသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနသျဖင့္ ထူးဆန္းသလုိ ျဖစ္ေန သည္။ အိမ္ထဲတြင္ မီးဖုိတစ္ခုရွိၿပီး မီးဖုိေပၚတြင္ စားစရာမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ကၽြႏု္ပ္ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္လာသလုိရွိသည္။
(ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာပဲ၊ စားစရာေတြကုိ ထင္းမီးဖုိႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ၾကတာကုိး။ သူတို႔မွာပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ ေနမွာ) ကၽြႏ္ုပ္သည္လုိပဲ ေတြးလုိက္မိသည္။
သူမ၏အေဖႏွင့္အေမတုိ႔ကုိ ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ကုိ ကၽြႏု္ပ္သေဘာက်သြားသည္။ သူတို႔သည္ စမတ္ က်ေသာ္လည္း သူတို႔၏အဝတ္အစားမ်ားက ထူးဆန္းေနသည္။
‘ထုိင္ပါ၊ လမ္းေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့ရေတာ့ ေရဆာေနမွာေပါ့’ ဟု လူအုိႀကီးက ကၽြႏု္ပ္ကုိေျပာဆိုသည္။
သူက ကၽြႏ္ုပ္အားေသာက္စရာတစ္ခုေပးသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္က ‘ေက်းဇူးတင္ပါတယ္’ ဟု စကားဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေသာက္စရာမွာ ထူးဆန္းသည္ဟု ဆုိရေပမည္။ အေရာင္မွာ ညိဳမည္းေနၿပီး ျပင္းျပသည္။
ကၽြႏ္ုပ္က နားမလည္သလုိ ျဖစ္မိေသာ္လည္း ထုိေနရာမွာေနရာတာ ေပ်ာ္ပုိက္ပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္က စက္ သုံးဆီအေၾကာင္း ေမးေသာ္လည္း ထုိလူႀကီးက နားမလည္ေခ်။ (မၾကားဖူးဘူး ထင္ပါရဲ႕။)
‘စက္သုံးဆီဟုတ္လား၊ အဲဒါဘာလဲ’
ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာပဲဟု ကၽြႏ္ုပ္ေတြးၿပီး သူ႔ကုိထပ္ေမးသည္။
‘ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘယ္ေနရာသြားသြား လမ္းပဲေလွ်ာက္ၾကတာလား’
လူအုိႀကီးကၿပံဳးလုိက္ၿပီး ‘အုိ-မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါတုိ႔က ျမင္းေတြကုိသုံးတာေပါ့’ ဟု ျပန္လည္ေျပာဆုိ သည္။
ျမင္းေတြဆုိပါလား၊ ျမင္းမ်ားဟာ ေတာ္ေတာ္ေႏွးေကြးတာပဲ၊ သူတုိ႔ဘာေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ မသုံးၾကပါလိမ့္ဟု ကၽြႏု္ပ္ေတြးေသာ္လည္း ထုိလူအုိႀကီးကုိမူ ႏႈတ္မွထုတ္ေဖာ္မေျပာပါ။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိေနရာတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မိပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိေန႔တစ္ေန႔လုံး ေနထုိင္ၿပီးသူတုိ႔ႏွင့္ ညစာအတူစားသည္။ ထုိ႔ေနာက္မိန္းကေလးႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ပန္းၿခံထဲလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ သူမ၏နာမည္မွာ ‘ေမရီ’ တဲ့။
‘သိပ္ကုိေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲေနာ္။ ကၽြန္မတုိ႔က အိမ္ကုိဧည့္သည္လာတာ အရမ္းသေဘာက်ယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေလ ဒီေနရာမွာ လူအမ်ားႀကီးမေတြ႕ရဘူး’ သူမက စေျပာသည္။ သူမသည္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္သူမသည္ တိတ္တိတ္ ကေလး စကားေျပာဆုိၿပီးသူမ၏မ်က္ႏွာတြင္ ဝမ္းနည္းပူေဆြးသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ယွက္သန္း လာသည္။
‘ဘာျဖစ္လုိ ဝမ္းနည္းေနရတာလဲဟင္’ ကၽြႏ္ုပ္က သူမကုိေမးသည္။
‘ကၽြန္မ မေျပာျပတတ္ဘူး။ ရွင္ဟာဒီေနရာမွာ တစ္ဦးတည္းေသာဧည့္သည္သာျဖစ္တယ္၊ ရွင့္ကုိကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့မယ္။ ရွင္အခုပဲသြားဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ’
ကၽြႏု္ပ္သူ႔ေျပာစကားကုိ သေဘာမေပါက္ေခ်။ သူမကုိ ကၽြႏု္ပ္ခ်စ္မိၿပီဆုိသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ကၽြႏု္ပ္သူမကုိ အကူအညီေပးခ်င္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သြားရမည္နည္း၊ သုိ႔ရာတြင္ ‘ေမရီ’ သည္တစ္ဖန္ ပူေဆြးလာျပန္ၿပီး ဝမ္းနည္းေသာေလသံျဖင့္-
‘ရွင္သြားရေတာ့မယ္၊ ဒီေနရာမွာ အႏၲရာယ္ေတြမ်ားတယ္’
သုိ႔မုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္က သူမကုိေျပာမိသည္။
‘ငါၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကုိသြားၿပီး စက္သုံးဆီရွာလုိက္ဦးမယ္။ ေနာက္ၿပီးျပန္လာခဲ့မယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကုိမတား လုိက္ပါနဲ႔ေနာ္’
သူမသည္ တံခါးဝအထိလုိက္ပုိ႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူမ၏မ်က္ႏွာတြင္ အလြန္အမင္းဝမ္းနည္းပူေဆြး ေနသလုိ ကၽြႏု္ပ္လည္း ထုိနည္းတူ ဝမ္းနည္းမိပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္မသြားလုိပါ။
ညဥ့္နက္လာၿပီျဖစ္သည္။ ညသည္လြန္စြာမည္းေမွာင္ေနေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္ကမူ လမ္းကုိေလွ်ာက္ၿပီး ရင္းေလွ်ာက္ေနရသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္မူ ကၽြႏု္ပ္မွာလြန္စြာေမာပန္းေခ်ၿပီ။ စက္ သုံးဆီအနည္းငယ္ရွာေဖြရရွိေသာအခါ ေစာေစာက ကၽြႏု္ပ္ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ ရြာကေလး၏အမည္ ကုိ ေမးၾကည့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိဂုိေဒါင္မွလူက ကၽြႏု္ပ္ကုိထူးဆန္းေသာအၾကည့္ျဖင့္ တုံ႔ျပန္သည္။
‘ဘာရြာတဲ့လဲ’
ကၽြႏု္ပ္က သူ႔ကုိထုိရြာကေလးအေၾကာင္း ထုိရြာကေလးရွိ အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေသာ အိမ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ဆန္းၾကယ္သည့္အဝတ္အစားမ်ားကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ လူမ်ားအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပလုိက္သည္။
တစ္ဖန္ထုိသူက ကၽြႏု္ပ္ကုိထူးဆန္းေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ျပန္သည္။ သူသ္အတန္ၾကာစဥ္းစားၿပီး ကၽြႏ္ုပ္ကုိေျပာျပသည္မွာ-
‘အဲဒီနားမွာ ရြာရွိတယ္ ဟုတ္စ၊ ဒါေပမဲ့အဲ့ဒီနားမွာ အခုေတာ့မရွိေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီပုံျပင္ေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ထူးဆန္းတဲ့ပုံျပင္ေတြေပါ့’
‘လူေတြက အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ဘာမ်ားေျပာဆုိၾကသလဲဟင္’ ဟု ကၽြႏု္ပ္ေမးသည္။
သူက ကၽြႏု္ပ္ကုိေျပာျပခ်င္ပုံမရေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ေျပာရွာသည္။
‘အဲဒီရြာက တစ္ခါေတာ့ မီးအႀကီးအက်ယ္ေလာင္ခဲ့တယ္တ့ဲ၊ လူတုိင္းေသကုန္ၾကတယ္တဲ့။ လူေတြ ေရာ အိမ္ေတြပါမက်န္ေပါ့’
‘အဲဒါဘယ္လုိျဖစ္ရတာလဲ၊ ေနာက္ၿပီးဘာေၾကာင့္လဲ’
‘ေအာ္လီဗာခရြန္းဝဲက သူတို႔ကုိသတ္ပစ္တာ၊ သူဟာရြာသူ ရြာသားအားလုံးကုိ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ဆုိး ေဒါပြလုိ႔တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔စစ္ပဲြကာလမွာ ဘုရင္ႀကီးကုိ ကူညီခဲ့ၾကတာကုိး’
ကၽြႏု္ပ္စကားမေျပာႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
ဒါဟာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ စစ္ပဲြကလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၅၀ ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ကၽြႏု္ပ္စဥ္းစားၾကည့္ သည္။
ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထူးဆန္းေသာ အဝတ္အစားမ်ား၊ ဆံပင္အရွည္မ်ား၊ မီးဖုိေပၚမွ စားစရာမ်ားႏွင့္ အုိမင္း ေသာေနအိမ္မ်ားကုိ ျပန္လည္သတိရသည္။ ေနာက္ျမင္းမ်ားကုိလည္း သတိရသည္။
‘ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လူေတြနဲ႔ ရြာကုိေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ လူ အနည္းငယ္နဲ႔လည္း စကားေျပာဆုိခဲ့တယ္’ ဟု ကၽြႏ္ုပ္က ေအာ္ဟစ္ေရရြတ္သည္။
ထုိလူက ကၽြႏု္ပ္ကုိ အလ်င္အျမန္ၾကည့္၍ ေျပာသည္မွာ-
‘အဲဒီရြာကေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ရွိေသးတယ္။ အဲဒီရြာကေလးဟာ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္တဲ့တစ္ေန႔မွာ ျပန္ရွင္သန္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္ဆုိတစ္ရက္ပဲ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာတဲ့အထိပဲ။ အဲဒီတစ္ေန႔မွာ ခင္ဗ်ားအဲဒီရြာကုိ ရွာေတြ႕တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မနက္မုိးမလင္းမီ ခင္ဗ်ားထြက္ခြာရမယ္ေနာ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဘယ္ ေတာ့မွ ထြက္ခြာရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး’
ဒါအမွန္ပဲလား ကၽြႏု္ပ္စဥ္းစားသည္။ အဲဒါျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။
ေမရီက ရွင္ထြက္သြားရေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့သည္။ သူမငါ့ကုိခ်စ္တာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ႏႈတ္ ဆက္ခြဲခြာရမယ္လုိ႔ ေျပာျပန္သည္။ သူမဟာငါ့အတြက္ စုိးရိမ္ပူပန္ေနခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ငါနားလည္ သေဘာေပါက္သြားၿပီဟု ကၽြႏု္ပ္ေတြးေတာမိသည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိရြာကေလးသုိ႔ျပန္လာေသာ္လည္း ရြာကား ရွာမေတြ႕ေတာ့ေခ်။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကည့္ၿပီး ရင္းၾကည့္ေသာ္လည္း လုံးဝမေတြ႕ရ၊ ပန္းပင္မ်ားႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားကုိသာျမင္ရသည္။ ငွက္ကေလးမ်ား ေတးဆုိသံႏွင့္ ေလသံမ်ားသာၾကားေယာင္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ အလြန္ဝမ္းနည္းပူေဆြးမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေျမႀကီးေပၚထုိင္ခ်ရင္း ေအာ္ဟစ္ငုိေႂကြးမိပါေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ထုိတစ္ေန႔ကုိ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့မရႏုိင္ပါ။ ေမရီကုိ အၿမဲတမ္းသတိရေအာက္ေမ့လြမ္း ဆြတ္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ေမရီကုိထာဝစဥ္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေနပါမည္။
ယခုဆုိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လသာရွိပါေသးသည္။ ရြာကေလးက တစ္ဖန္ျပန္လည္ ေပၚေပါက္လာလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္သည္။ လာလမ္းအတုိင္း ကၽြႏု္ပ္ျပန္လာပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ နက္ ေမွာက္ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္မ်ားပုိင္ရွင္ ကၽြႏု္ပ္၏အခ်စ္ကေလး သူမကုိျပန္လည္ရွာေဖြရပါဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ ယင္းအခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္သည္ မနက္မုိးမလင္းမီ ထြက္ခြာဖုိ႔ လုံးဝစိတ္မကူးပါ။ ကၽြႏု္ပ္ သည္ သူမႏွင့္ထာဝရ အတူတကြေပါင္းဖက္ ေနထုိင္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။
Credit : စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ
ဤစာဖတ္သူမ်ားအားလံုးခ်စ္ေသာသူနွင့္ရိုးေျမက်ေပါင္းဖက္နိုင္ပါေစလို႔ေရႊခ်စ္သူမွဆုေတာင္းေမတၱာ
ပို႔သေပးပါတယ္။
မွ်ေဝေပးျခင္းဟာလည္းေမတၱာတစ္မ်ိဳးပဲမို႔ မွ်ေဝေပးပါေနာ္...
